Pierwsza, chociaż niepewna, wzmianka o Sochaczewie pojawia się w Roczniku Świętokrzyskim informującym, że w obecnie nuż nieistniejącym klasztorze benedyktynów miał przebywać przed śmiercią książę Bolesław Krzywousty. W XII-XIII wieku na wzgórzu zamkowym istniał gród o konstrukcji drewniano-ziemnej, zniszczony przez Litwinów w 1298 roku.
W połowie XIV wieku ziemia sochaczewska została przekazana przez króla Kazimierza Wielkiego księciu mazowieckiemu Siemowitowi III. Z inicjatywy księcia, prawdopodobnie po najeździe króla czeskiego Zygmunta Luksemburskiego, na wzgórzu zamkowym powstało regularne założenie obronne otoczone murami obronnymi z dwiema wieżami — wschodnią i północną. Wewnętrzna zabudowa zamku pozostała drewniana.
W 1476 roku ziemia sochaczewska została przyłączona Korony. W lutym tego roku król Kazimierz Jagiellończyk przyjął w Sochaczewie przysięgę wierności mieszkańców. Oprócz zrównania prawnego z resztą Królestwa, władca nadał nowe przywileje. Kupcy sochaczewscy otrzymali prawo sprzedaży towarów na jarmarkach lubelskich oraz w Rusi. W tym czasie sochaczewski zamek stał się siedzibą starostów.
Przed rokiem 1630, starosta S. Radziejowski przystąpił do gruntownej przebudowy warownię na późnośredniowieczną rezydencję. Zniszczona podczas XVI-wiecznych wojen polsko-szwedzkich, została częściowo odbudowana. Dopiero w 1790 roku starosta Kazimierz Walewski rozebrał dotychczasowe zabudowania, wznosząc w ich miejscu nową siedzibę, której relikty są zachowane do dziś.. Na początku XIX wieku widoczne były pozostałości ośmiobocznej wieży.
Pierwsze prace porządkowe na wzgórzu zamkowym podjęto w okresie międzywojennym, natomiast w latach 50. XX wieku rozpoczęto prace badawcze. Po przeprowadzeniu prac archeologicznych w latach 2005-2006 i późniejszych przystąpiono do rewitalizacji wzgórza zamkowego, które udostępniono turystom w 2017 roku.
Fot. tyt.: zbiory Narodowego Archiwum Cyfrowego
Jeśli podoba się Wam to, co czytacie – wesprzyjcie wirtualną kawą.
