U ujścia Wieprzy do morza istniał średniowieczny gród kasztelański Darłów (Thirlov). W 1271 roku na jego miejscu książę Wisław II rugijski lokował miasto. W wyniku zawirowań politycznych Darłowo znalazło się rękach rodu pomorskiego Święców, którzy w 1312 roku ponownie lokowali miasto.
W 1347 roku Darłowo znalazło się we władaniu książąt pomorskich. Kilka lat później, bo już w 1352 roku książę słupski Bogusław V, doceniają strategiczne położenie Darłowa, zakupił teren Wyspy Młyńskiej (utworzonej przez Kanał Młyński) wraz z przyległym do niej młynem.
Wkrótce książę przystąpił do budowy murowanego zamku na planie zbliżonym do kwadratu (32 x 34 m), którego bezokienne mury obwodowe sięgały 15 m wysokości. Główny wjazd na teren warowni prowadził przez bramę umieszczoną w wysuniętej przed kurtynę murów wieży bramnej z przedbramiem. Początkowo zabudowa zamku składała się z trzech budynków. W narożu południowo-zachodnim usytuowany był podpiwniczony, budynek (o wymiarach 12,5 x 15 m) posiadający dwie kondygnacje. Od strony południowo-wschodniej, naprzeciwko bramy znajdował się drugi piętrowy budynek założony na planie kwadratu o boku 8 m. Kurtynę wschodnią zajmował parterowy budynek mieszczący reprezentacyjną Salę Rycerską, wzniesiony prawdopodobnie pod koniec XIV wieku. Od strony południowej do zamku przylegało gospodarcze przedzamcze, otoczone drewniano-ziemnymi fortyfikacjami.
W 1449 roku darłowski zamek stał się siedzibą zdetronizowanego króla Dani, Szwecji i Norwegii księcia Eryka I, który schronił się tutaj po ucieczce z zamku w Visby. Władca ten, zwany „ostatnim wikingiem Bałtyku”, przebywał w Darłowie do swojej w 1459 roku. W trakcie swoich dziesięcioletnich rządów rozbudował warownię, która została otoczona dodatkowym murem zewnętrznym. Wzniesiono wówczas skrzydło zachodnie (obecnie nieistniejące), natomiast Sala Rycerska otrzymała sklepienie gwiaździste.
Po śmierci księcia Eryka I w 1459 roku Darłowo znalazło się w rękach książąt wołogoskich, a dokładnie księcia Eryka II, którego żona księżna Zofia wraz z synem Bogusławem X rezydowała na tutejszym zamku. W tym okresie, około 1480 roku, do kurtyny zachodniej oraz częściowo na murze obwodowym dostawiono nowe skrzydło mieszkalne dla księżnej Zofii.
W czasach panowania księcia Barnima XI (1501-1571) miały miejsce kolejne modernizacje darłowskiego zamku. Podwyższono wówczas skrzydło wschodnie, do którego dodano klatkę schodową oraz przekształcono zabudowania przy zachodniej stronie dziedzińca. W 2. połowie XVI wieku przy kurtynie północne wzniesiono nowy budynek bramny, wysunięty przed lico muru.
Po pożarze zamku w 1624 roku, ostatni książę zachodniopomorski Bogusław XIV przeprowadził jego odbudowę. W jej trakcie zamek otynkowano, otworom okiennym w elewacjach nadano kształt, natomiast w skrzydle wschodnim umieszczono bogato zdobioną kaplicę.
Po kolejnych pożarach w 1679 i 1680 w skrzydle wschodnim umieszczono skład soli oraz obniżono lub rozebrano uszkodzone zabudowania przy murze południowym. W 1833 roku część książęcej rezydencji adaptowano na więzienie. Po przeprowadzeniu w latach 1934-1935 remontu umieszczono na zamku muzeum. Po II wojnie światowej, od 1958 roku, na zamku prowadzono prace konserwatorskie oraz badania archeologiczno-architektoniczne. Obecnie w murach zamku mieści się muzeum.
Fot. tyt.: J. Bułhak, źródło: Polona.pl
Jeśli podoba się Wam to, co czytacie – wesprzyjcie wirtualną kawą.
