Na lessowym wzgórzu nad rzeczką Bystrą w Bochotnicy położone są ruiny XIV-wiecznego zamku Esterki, kochanki Kazimierza Wielkiego.
Według tradycji bochotnicki zamek został wzniesiony z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, gdzie mógł spotykać się ze swoją kochanką Esterką, słynącej z urody Żydówki. Jednak fakty historyczne oraz badania archeologiczne tego nie potwierdzają.
W średniowieczu w Bochotnicy istniała początkowo drewniano-ziemna warownia, która w XIV wieku została wykorzystana przez kasztelana lubelskiego Ostasza z Bejsc do wzniesienia zamku z miejscowego kamienia na planie wydłużonego wieloboku. W jego obrębie, wzdłuż północnego odcinka murów, znajdował się jednotraktowy budynek mieszkalny. Wjazd na zamek znajdował się od południa, przez bramę wjazdową poprzedzoną mostem przerzuconą nad fosą.
W 1399 roku Jan z Bejsc sprzedał obronną rezydencją kasztelanowi żarnowskiemu Klemensowi z Kurowa za niewielką kwotę 550 grzywien. W latach 60. XV wieku Bochotnica znalazła się w rękach Anny Zbąskiej, która wraz z rabusiami łupiła okoliczną ludność oraz przejeżdżających kupców. Następnie warownia przeszła w ręce Jana Oleśnickiego, siostrzeńca Anny. Z jego inicjatywy przy południowej kurtyny założenia wzniesiono trzykondygnacyjny budynek mieszkalny z kamienia i cegły oraz nową bramę wjazdową w narożniku południowo-zachodnim.
W 1523 roku z nadania króla Zygmunta Starego Bochotnica znalazła się w rękach Samborzeckich, którzy opuścili ją w 1. połowie XVI wieku. Od tego czasu zaniedbana warowna rezydencja popadała w ruinę. W 1890 roku A. Zwierzchowski na opracował odbudowy zamku w Bochotnicy, którego jednak nigdy nie zrealizowano. W latach 1964-1965 ruiny zamku były badane przez architektów i archeologów Zakładu Architektury Polskiej Politechniki Wrocławskiej.
Ilustracja tyt.: F. Brzozowski, zbiory: Polona.pl
Jeśli podoba się Wam to, co czytacie – wesprzyjcie wirtualną kawą.
