Zamek w Mirowie powstał prawdopodobnie w połowie XIV wieku z inicjatywy Kazimierza Wielkiego. Około 1370 roku warownia stała się lennem księcia opolskiego Władysława. Jednak ze względu na prowadzoną przez księcia wrogą Polsce politykę została mu odebrana siłą przez króla Władysława Jagiełłę.
Pod koniec XIV wieku zamek w Mirowie stał się własnością Krystyna z Koziegłów, z czasem przechodząc w ręce kolejnych rycerskich rodów. W 1442 roku dobra mirowskie nabył Piotr z Bnina, który rozpoczął rozbudowę zamku. Kontynuowali ją następni właściciele Myszkowscy herbu Jastrzębiec, którzy przenieśli tu swoją siedzibę rodową mianując się „Margrabiami na Mirowie” (Marchio de Mirow). Za ich czasów podwyższono o dwa piętra budynek zamku oraz wzniesiono pięciokondygnacyjną wieżę mieszkalną. Jednakże ograniczone możliwości rozbudowy spowodowały, że Myszkowscy przenieśli się do wygodniejszej siedziby w Książu Wielkim. W latach 30. XVII wieku zamek przeszedł w ręce Jana Korycińskiego, a następnie rodziny Męcińskich.
Zamek w Mirowie mocno ucierpiał podczas potopu szwedzkiego, kiedy zniszczono znaczną część murów. Mimo podjętych przez właścicieli prac remontowych powoli popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w 1787 roku. Warownia stała się źródłem kamiennego budulca dla okolicznych mieszkańców, co przyspieszyło jej upadek.
W 2006 roku rodzina Laseckich – obecnych właścicieli zamku – rozpoczęła prace zabezpieczające mające na celu ratowanie tego zabytku. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego rozpoczęto szereg badań, na podstawie których opracowywany jest optymalny sposób zabezpieczenia mirowskich ruin. Prace odbywają się pod nadzorem specjalistów.
Obecnie nie jest możliwe zwiedzanie wnętrza zamku w Mirowie. Jednak docelowo zostanie udostępniony dla ruchu turystycznego, a w zabezpieczonych i zaadaptowanych pomieszczeniach znajdzie się centrum obsługi turystycznej oraz muzeum.
Fot. tyt.: S. Plater-Zyberk, zbiory Polona.pl
