W centrum Warszawy, przy placu Żelaznej Bramy znajduje się Pałac Lubomirskich, zamykający od lat 70. XX wieku Oś Saską.
Historia pałacu sięga 1. połowy XVIII wieku, kiedy to rodzina Radziwiłłów kupiła północne tereny podwarszawskiego miasteczka Wielopole, wznosząc na jego terenach swoją posiadłość. W 1730 roku posiadłość znalazła się rękach Jana Zygmunta Deybla, który w 1760 roku rozpoczął przebudowę pałacu w stylu późnobarokowym. Jednak Prace budowlane nie zostały zakończone.
Pod koniec XVIII stulecia rezydencja wraz z okolicznymi terenami znalazła się w rękach Aleksandra Lubomirskiego. W latach 1791-1793 pałac przebudowano w stylu klasycystycznym według projektu Jakuba Hempla. Wówczas dodano kolumnadę, piętrowe oficyny od podwórza oraz piętro w korpusie głównym. Wówczas w pałacu mieszkała m.in. Rozalia z Chodkiewiczów Lubomirska, żona Aleksandra Lubomirskiego, ścięta na gilotynie podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej.
W 1816 roku Pałac Lubomirskich stał się własnością generała Izydora Krasińskiego, późniejszego ministra wojny Rządu Narodowego Królestwa Polskiego w czasie powstania listopadowego. Na przełomie lat 20. i 30. XIX wieku rezydencja była własnością rządu Królestwa Polskiego, mieszcząc urzędy i lazaret podczas powstania listopadowego.
W 1834 roku posiadłość zakupił finansista Abraham Simon Cohen, który często przebudowywał pałac, aby mógł przynosić jak największe zyski. Wówczas w pałacu znajdowały się stragany, sklepy, małe mieszkania oraz żydowski dom modlitewny.
Na przełomie XIX i XX wieku nieremontowany Pałac Lubomirskich podupadał. W 1928 roku stał się własnością Wacława Moszkowskiego, który podwyższył go o jedno piętro i przekształcił na kamienicę. W 1938 roku pałac został zakupiony przez Urząd Miasta Warszawy i podjęto wówczas decyzję o jego renowacji. Jednak, ze względu na wybuch II wojny światowej, nie doszło do realizacji tych planów. Do zniszczenia pałacu doszło już podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku. Po zakończeniu wojny, w latach 1947-1950 rezydencję odbudowano według klasycystycznego projektu Joachima Hempla z końca XVIII wieku.
W 1970 roku zdecydowano o przesunięciu pałacu, aby zasłonił Halę Gwardii, a jego kolumnada zamknęła perspektywę głównej alei Ogrodu Saskiego. Całą operację, opracowaną przez Aleksandra Mostowskiego, rozpoczęto 30 marca 1970 roku i trwała półtora miesiąca. Pałac odcięto od fundamentów i na specjalnych kratownicach oraz torach powoli przesunięto na wyznaczone miejsce. W efekcie całej operacji budowlę z powodzeniem obrócono o 74 stopnie.
W 2010 roku przed pałacem Lubomirskich odsłonięto Pomnik Tadeusza Kościuszki, będący repliką pomnika autorstwa Antoniego Popiela, odsłoniętego w Waszyngtonie w 1910 roku.
Obecnie w Pałacu Lubomirskich mieści się Business Centre Club, Centrum Prasowe Pałac Lubomirskich oraz Uczelnia Warszawska im. Marii Skłodowskiej-Curie.
