W Międzyrzeczu na terenie obecnej warowni już w XIII wieku istniał gród piastowski, dodatkowo umocniony przez Bolesława Pobożnego. Na jego miejscu około 1350 roku z polecenia Kazimierza Wielkiego wzniesiono murowany zamek, mający bronic zachodnią granicę państwa.
W 1474 roku zamek w Międzyrzeczu zajęty przez wojska króla siedmiogrodzkiego Macieja Korwina, którym służył jako baza wypadowa. W październiku 1520 roku po wcześniejszym ostrzale artyleryjskim został zdobyty szturmem przez wojska zaciężne pod dowództwem Wolfa von Schönburga, wspomagające Zakon Krzyżacki w wojnie pruskiej z Polską. Po zniszczeniach wojennych rozpoczęto odbudowę zamku, prowadzoną do 1574 roku, podczas której wzniesiono dwie okrągłe basteje.
Kres świetności międzyrzeckiego zamku przyniósł najazd wojsk szwedzkich, które w roku 1655 roku poważnie uszkodziły warownię. Pomimo podejmowanych w 1691 roku prób odbudowy zamek nie nadawał się do użytku. Dlatego też starostowie w 1719 roku w sąsiedztwie ruin zamku wznieśli nową rezydencję.
Po II rozbiorze Polski, zamek wraz z zabudowaniami dworskimi, folwarkiem oraz parkiem władze pruskie przekazały niemieckiej rodzinie ziemiańskiej. Wnętrza zamku wykorzystywano jako pomieszczenia gospodarcze, a południowe stoki wzgórza jako winnice.
Po II wojnie światowej w dawnej rezydencji starostów urządzono muzeum, a pozostałości warowni przekazano na jego potrzeby. W latach 1954-1958 na zamku przeprowadzono badania archeologiczne. W latach 50. i 60. przeprowadzono prace konserwatorskie i zabezpieczono zamek w formie trwałej ruiny. Zrekonstruowano jedynie budynek bramny oraz przyziemie renesansowego domu mieszkalnego.
Fot. tyt.: Jerzy Strzelecki, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
