Początki warowni sięgają XIII wieku, kiedy to została wzniesiona na pograniczu śląsko-łużyckim z inicjatywy króla czeskiego Wacława II. W 1319 roku, jako posag, zamek wraz z okolicznymi ziemiami został włączony do księstwa Henryka I jaworskiego. Po jego śmierci w 1346 roku został przejęty wraz z całym księstwem przez Bolka II Małego, księcia świdnicko-jaworskiego. Po śmierci księżnej Agnieszki Habsburg, wdowy po Bolku II Małym, na mocy układu o przeżycie z cesarzem i królem Czech Karolem IV Luksemburskim wrócił do Czech. W imieniu króla czeskiego w latach 1389–1453 dobrami zarządzały rody rycerskie von Dohn i von Klüks. W 1453 roku zamek przeszedł w ręce rodu von Nostitz.
Na początku XV wieku bezskutecznie oblegany przez husytów, ostatecznie w 1427 roku zdobyty przez oddział Czirnina pod nieobecność właścicieli. Niedługo później został odbity.
Zakupiony w 1909 roku przez drezdeńskiego producenta wyrobów tytoniowych (cygar) Ernsta Gütschowa za 1,5 mln marek, do 1912 roku został przebudowany przez znanego architekta berlińskiego Bodo Ebhardta. Podczas przebudowy zniszczono jednak wiele najstarszych fragmentów kompleksu. Ernst Gütschow utrzymywał dobre stosunki z dworem carskim, a po rewolucji z rosyjskimi emigrantami, od których skupował różne przedmioty o wysokiej wartości artystycznej. W zamku mieszkał do marca 1945 roku. Opuszczając zamek wywiózł najcenniejszą część wyposażenia. W latach II wojny w zamku mieściła się szkoła szyfrantów Abwehry.
Po II wojnie światowej zamek przechodził różne koleje. Był wielokrotnie okradany, zarówno przez Rosjan jak i rodzimych szabrowników. Następnie przez krótki czas mieszkali w nim uchodźcy z Grecji, którzy w sali rycerskiej trzymali zwierzęta gospodarskie, dopełniając tym samym dzieła dewastacji. Od 1952 roku mieścił się tam Wojskowy Dom Wczasowy i z tego powodu obiekt był utajniony i nie występował na mapach. Od września 1996 roku na zamku znajduje się ośrodek hotelowo-konferencyjny.
Fot. tyt.: Pixabay.com
