Położony na wąskim przesmyku między jeziorami Drawsko oraz Żerdno zamek Drahim został wzniesiony przez joannitów w 2. połowie XIV wieku (prawdopodobnie w latach 1360-1366) na miejscu zniszczonego w XII stuleciu grodu słowiańskiego plemienia Drawian.
Warownia została zbudowana na planie czworoboku o wymiarach 41 x 46 m. W jego części południowej znajdowało się dwu- lub trzykondygnacyjne skrzydło, w którego przyziemiu znajdowały pomieszczenia gospodarczo-więzienne, a na wyższych kondygnacjach – pomieszczenia mieszkalne. Wjazd na pozbawiony wieży zamek znajdował się w kutynie północnej przez wystającą poza lico muru wieżę bramną. Od północy do twierdzy przylegało przedzamcze.
W 1366 roku zamek Drahim stał się siedzibą baliwatu. Dwa lata później w wyniku działań militarnych margrabiego brandenburskiego Ottona Leniwego warownia została przyłączona do Polski wraz z Czaplinkiem i całą komandorią.
Pomimo formalnej utraty dóbr sympatyzujący z książętami niemieckimi i Krzyżakami joannici w dalszych ciągu je użytkowali, ale już jako lennicy króla polskiego. Jedną z warowni, które otrzymały wówczas status lenna, był zamek Drahim.
Pomimo przynależności warowni do Korony joannici podejmowali próby uniezależnienia się polskiego władcy, prowadząc własną politykę skierowaną przeciwko Polsce i sojuszniczemu Pomorzu.
Po śmierci Kazimierza Wielkiego wybuchł konflikt między joannitami a księciem pomorskim Warcisławem VII, który w 1376 roku najechał ziemie Nowej Marchii, zdobywając zamki w Czaplinku oraz Machlinach. Zamek Drahim, będący najlepiej ufortyfikowaną twierdzą regionu, odparł ataki Pomorzan.
Po wstąpieniu Ludwika Andegaweńskiego na polski tron joannici wykorzystali osłabienie Polski sprawami Pomorza. W wyniku przymierza zawartego między Brandenburgią i Zakonem Krzyżackim joannici wprowadzili niezależne rządy na ziemi drawskiej. Próba uniezależnienia się od Polski oraz wroga polityka zakonów niemieckich przeciwko Koronie spowodowały w 1407 roku najazd Władysława Jagiełły, podczas którego wojska polskie zdobyły drahimską warownię.
Po wypędzeniu joannitów zamek stał się siedzibą polskiego starostwa grodowego. Zakończenie wojny trzynastoletniej oraz postanowienia II pokoju toruńskiego osłabiły dążenia joannitów do połączenia się z Nową Marchią, która została sprzedana Brandenburczykom. Znaczenie warowni spadło do roli siedziby drahimskiego okręgu administracyjnego.
Podczas II wojny północnej (1655-1660) zamek Drahim został czasowo opanowany przez wojska szwedzkie, a następnie przez oddziały Stefana Czarnieckiego. W 1657 roku na mocy traktatu bydgoskiego król Jan Kazimierz oddał zamek w zastaw za sumę 120 tysięcy talarów reńskich. Jednak decyzja władcy została zignorowana przez hetmana Stanisława Rewerę Potockiego (ówczesnego starostę drahimskiego), który zatrzymał warownię w polskich rękach. Brandenburczycy przejęli ją siłą dopiero po śmierci hetmana w 1668 roki i władali nią do I rozbioru Polski w 1772 roku.
Po pożarze w 1758 roku dawna siedziba zakonna zaczęła chylić się ku upadkowi. Jeszcze pod koniec XVIII stulecia na zamku mieściły się biura pruskiego urzędu podatkowego. W 1784 roku przystąpiono do rozbiórki zniszczonych murów na materiał budowlany wykorzystany do wzniesienia pobliskiego kościoła. W 1818 roku władze pruskie
sprzedały teren zamkowy wraz z przyległym folwarkiem w prywatne ręce.
W dwudziestoleciu międzywojennym przeprowadzono na zamku drobne prace remontowo-restauracyjne, podczas których załatano wyrwy i wzmocniono mury. Poważniejsze prace, połączone z badaniami archeologicznymi, przeprowadzono w latach 1963-1968. W latach 90. XX wieku warownia została zakupiona przez prywatnego przedsiębiorcę.
Fot. tyt.: Dawid Jasiak, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
.jpg){kind=link}
