Położony na Ziemi Łęczyckiej Oporów jest nierozerwalnie związany z dziejami rodu Oporowskich herbu Sulima. Gotycką rezydencję rodową wzniósł arcybiskup gnieźnieński Władysław Oporowski, syna Mikołaja wojewody łęczyckiego. Arcybiskup ufundował również, zachowany do dzisiaj, oporowski kościół parafialny p.w. św. Marcina.
Późnogotycki zamek wzniesiono około 1440 roku na niedużej wyspie otoczonej fosą. Wzniesione na planie czworoboku założenie zamkowe wzniesione składa się z dwukondygnacyjnego domu mieszkalnego, czworobocznej wieży oraz baszty z kaplicą, połączonych murem kurtynowym zwieńczonym blankami.
Na początku XVII stulecia gotycka siedziba przeszła w ręce rodziny Tarnowskich herbu Rola. W następnym stuleciu jego właścicielem była rodzina Sołłohubów. W XIX stuleciu kilkakrotnie sprzedawane dobra oporowskie wraz zamkiem stanowiły własność kolejno Korzeniowskich, Pociejów i Oborskich. W latach 30. XIX wieku Oporów przeszedł w ręce rodziny Orsettich, która mieszkała tu niemal 100 lat. Ostatnimi właścicielami, od 1932 roku, była rodzina Karskich.
Prowadzone od XVII do XIX wieku prace remontowe zamku w Oporowie nie zmieniły zasadniczo wyglądu jego bryły. Ich efektem są barokowe otwory okienne na piętrze, klasycystyczne sztukaterie, neogotycki portal bramy wjazdowej i taras przed mostem.
Od 1949 roku w oporowskim zamku mieści się kameralne muzeum z ekspozycją wnętrz dworskich. W latach 1962-1965 przeprowadzono na zamku gruntowne prace konserwatorskie, podczas których między innymi odsłonięto najstarsze detale architektoniczne oraz zrekonstruowano ganek komunikacyjny domu mieszkalnego.
