Pierwsze wzmianki o zamku Grodziec pochodzą z bulli papieża Hadriana IV z 1155 roku. W 1175 roku Grodziec wraz z zamkiem był własnością księcia Bolesława Wysokiego, który wystawił tutaj przywileje cystersom z Lubiąża. W 1320 roku drewniana warownia została sprzedana przez księcia Bolesława III Rozrzutnego rycerzowi Swolowi z rodu Bożywojów.
W XIV wieku powstał murowany zamek, który w 1470 roku przeszedł w ręce księcia legnickiego Fryderyka I. Książę zlecił rozbudowę warowni, która nie spełniała jego wymagań. Po śmierci księcia prace kontynuował jego syn, Fryderyk II. W efekcie tych prac powstała jedna piękniejszy rezydencji na Śląsku.
Podczas wojny trzydziestoletniej, we wrześniu 1633 roku, zamek został zajęty przez wojska cesarskie, które urządziły w nim swoją kwaterę. Jednak w 1646 roku został zdobyty przez Szwedów, którzy ją splądrowali i wysadzili w powietrze. W następnych latach Grodziec przechodził z rąk do rąk, jednak żaden z właścicieli nie podjął się odbudowy zrujnowanej warowni.
W latach 1718-1727 u podnóża zamku wzniesiono barokowy pałac dla Henryka Wolfa von Frankenberga, ówczesnego właściciela Grodźca. Na początku XIX wieku właścicielem kompleksu zamkowego był Jan VI Hochberg z Książa i Mieroszowa. Za jego czasów w zamku podjęto prace remontowe. Odbudowano m.in. część palatium, niektóre sale zapełniono pamiątkami i udostępniono turystom do zwiedzania. W tamtym czasie zamek uchodził za pierwszy w Europie zabytek specjalnie przystosowany do celów turystycznych.
W 1823 roku zamek znalazł się w posiadaniu Wilhelma Chrystian Benecke z Berlina, a w 1899 roku majątek zakupił baron Willibald von Dirksen. Z jego inicjatywy w 1906 roku ruszył kolejny remont zamku. Prace były wykonywane na podstawie projektu Bodo Ebhardta. Powstał wówczas bajkowy zamek, w którym znalazły miejsce hotel, restauracja oraz niewielkie muzeum. Spalony podczas działań wojennych w 1945 roku zamek został częściowo odbudowany w latach 60. XX wieku.
Il. tyt.: grafika ze zbiorów Biblioteki Narodowej
