Początkowo w Drzewicy znajdował się murowany dwór, będący rodową posiadłością rodu Drzewickich herbu Ciołek. W latach 1527-1535 prymas Maciej Drzewicki na jego miejscu wzniósł wspaniałą rezydencję godną królów.
Powstało wówczas gotycko-renesansowe założenie na planie prostokąta z czterema masywnymi wieżami w narożach i potężną wieżą mieszczącą bramę wjazdową w czwartym. Wnętrze dziedzińca zamyka od zachodu budynek mieszkalny, niegdyś z dwiema wieżami alkierzowymi przyległymi do murów – południowego i północnego. W południowo-wschodniej części dziedzińca wzniesiono budynek dla służby, przekształcony później w zamkową kaplicę.
Po ponad dwóch wiekach zamek przejęła rodzina Sołtyków, a następnie Szaniawscy. W 2. połowie XVIII wieku zamek został przekazany przez Szaniawskich bernardynkom z przeznaczeniem na klasztor.
W 1814 roku zamek w Drzewicy popadł w ruinę w wyniku pożaru. Według jednego z podań, po zakończonych roratach nie zgasiły świec od których spłonął cały budynek. W latach 1948-49 i później 1985-86 na zamku prowadzone były badania i prace archeologiczne.
Fot. tyt.: Narodowe Archiwum Cyfrowe
