Pierwszy, jeszcze drewniany, zamek w Uniejowie stał już w 1331 roku, kiedy to został zniszczony przez Krzyżaków. Do dziś jednak nie znaleziono jego śladów. W połowie XIV wieku na obecnym miejscu arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki wzniósł nowy zamek. Został wzniesiony na planie prostokąta, z budynkiem mieszkalnym od zachodu i bramą wjazdową od południa. Od zewnętrznej strony wschodniego muru dostawiono okrągłą wieżę o średnicy 9 i wysokości 25 m.
W 1381 roku arcybiskupi zamek został zdobyty i ograbiony przez Bernarda z Grabowa. W połowie XV stulecia warownię rozbudowano, otaczając dodatkowym murem obwodowym. Dostawiono wówczas dwie czworoboczne wieże mieszkalne, a wjazd do zamku zastąpiono wieżą bramną.
Nowe ufortyfikowanie zamku nie uratowało go przed atakiem Wawrzyńca Kośmidra Gruszczyńskiego, który zdobył i ograbił warownię w 1492 roku. Po pożarze w 1525 roku uniejowski zamek został odbudowany z inicjatywy starosty Stanisława Gomolina. Wówczas wzniesiono nowe skrzydło południowo-wschodnie, które połączyło wieżę bramną z okrągłą wieżą główną. Jednak dopiero prace prowadzone przez arcybiskupów Jana Wężyka i Macieja Łubieńskiego w połowie XVII wieku przyniosły przekształcenie średniowiecznej warowni w wygodną rezydencję arcybiskupią.
Pod koniec XVIII wieku uniejowski zamek został częściowo opuszczony po sekularyzacji dóbr kościelnych przez władze pruskie. W 1836 roku Uniejów otrzymał z nadania cara generał Toll. Jego potomkowie założyli wokół zamku romantyczny park oraz szeroki taras ze schodami w zachodniej części założenia.
Po odzyskaniu niepodległości obiekt zaadaptowano na pensjonat. Po II wojnie światowej poważnie uszkodzona warownia została wyremontowana i urządzono w niej hotel z restauracją.
Grafika tyt.: Biblioteka Narodowa
