Budowę zamku w Darłowie, położonego nad rzeką Wieprzą, rozpoczęto z inicjatywy księcia słupskiego Bolesława. Masywny, murowany zamek obejmował trzy budynki mieszkalne, wieżę bramną oraz 15-metrowe mury obronne. Od południa do zamku przylegało gospodarcze przedzamcze.
W 1446 roku darłowski zamek stał się rezydencją księcia Eryka I, który dzięki rodzinnym koneksjom został królem Danii, Szwecji i Norwegii. Po detronizacji dokonywał łupieskich napadów na statki kupieckie, najczęściej należące do Hanzy.
Z inicjatywy księcia Eryka II w połowie XV wieku przeprowadzono przebudowę zamku w reprezentacyjną rezydencję. Na przełomie XV i XVI stulecia poraz kolejny rozbudowano książęcą siedzibę, unowocześniając jej system obronny.
Na początku XVII stulecia zamek strawił pożar. Został wprawdzie odbudowany przez księcia Bogusława XIV, jednak po jego śmierci Darłowo zostało przejęte przez Brandenburczyków. Od tej pory zamek stracił na znaczeniu, a jego zabudowania były wykorzystywane do celów gospodarczych i administracyjnych. Znajdowały się w nich między innymi szpital, magazyn soli, sąd oraz więzienie.
W latach 1929-1930 przeprowadzono remont zamku z przeznaczeniem na muzeum. Pierwsze sale wystawowe udostępniono w lipcu 1930 roku. W latach 1971-1988 przeprowadzono gruntowne prace remontowo-konserwatorskie zamku i jesienią 1988 roku odrestaurowaną warownię udostępniono dla turystów.
Fot. tyt.: J. Bułhak/Biblioteka Narodowa
