Początkowo na wnoszącym się nad rzeką Pełcznicą cyplu istniał drewniany gród obronny, zniszczony w 1263 roku przez króla czeskiego Przemysła Ottokara II. Na jego miejscu w latach 1288–1292 książę świdnicko-jaworski Bolko I Surowy wzniósł zamek, do którego wkrótce przeniósł swoją siedzibę z Lwówka. Warownię rozbudował jego wnuk, Bolko II Mały.
Po bezpotomnej śmierci Bolka II oraz księżnej Agnieszki w 1392 roku Książ wraz z całym księstwem przeszedł pod berło czeskiego króla Wacława IV, stając się siedzibą starostów, nie zawsze lojalnych wobec królów czeskich. W 1482 roku Książ przeszedł we władanie Macieja Korwina. Jerzy von Stein, namiestnik królewski, rozbudował zamek o tzw. skrzydło Macieja. W 1497 roku król czeski i węgierski Władysław II Jagiellończyk sprzedał zamek swojemu dworzaninowi, Janowi von Schellenbergowi. W 1503 roku zamek przeszedł ręce rodu von Haugwitzów z Głabczyc.
W 1509 roku Książ został odsprzedany rodzinie Hobergów (która w 1714 roku zmieniła nazwisko na Hochberg). W czasie wojny trzydziestoletniej Książ był kilkakrotnie ulegał niszczony i plądrowany. Zniszczone umocnienia w 1648 roku przebudowano na tarasy ogrodowe w stylu francuskim. W latach 1705-1732 z inicjatywy Konrada Ernsta Maksymiliana von Hochberga przebudowano zamek w stylu barokowym.
W XIX i XX wieku w zamku gościło wiele sław, m.in. Izabela Czartoryska, Zygmunt Krasiński, Winston Churchill. W latach 1909–1923 książę Jan Henryk XV książę von Pless dokonał kolejnej przebudowy, m.in. dobudował nowe skrzydło i zmodernizował tarasy z fontannami. Ostatnią z rodziny Hochbergów na zamku była Maria Teresa Oliwia Hochberg von Pless, zmuszona w 1940 roku do opuszczenia Książa.
W 1941 roku władze III Rzeszy przejęły zamek, a Organizacja Todt przystąpiła do przekształcania zamku w jedną z kwater Adolfa Hitlera. Podczas przebudowy zniszczono większość zabytkowego wystroju wnętrza. Przed głównym portalem wydrążono szyb o głębokości 40 metrów, a pod zamkiem tunele i podziemny schron. W tym czasie w zamku przechowywano część zbiorów berlińskiej Biblioteki Państwowej.
Po II wojnie światowej Książ znalazł się w granicach Polski. Zamek został zdewastowany i splądrowany przez stacjonujące w nim po przejściu frontu wojska radzieckie. W latach 1956-1962 niszczejący Książ został zabezpieczony, a w 1974 roku rozpoczęto prace renowacyjne. Od 1971 roku w podziemiach znajduje się Dolnośląskie Obserwatorium Geofizyczne, należące do Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk.
Do 1973 roku Książ znajdował się na terenie wsi o tej samej nazwie, ostatecznie włączonej w granice miasta Wałbrzycha.
Fot. tyt.: pocztówka ze zbiorów Biblioteki Narodowej
