Już w XI wieku na wyniosłej skarpie nad rzeką Bzurą, zwanej Górą Zamkową, znajdował się gród strzegący przeprawy przez rzekę. W 1221 roku Sochaczew jest wymieniany jako siedziba kasztelanii.
W 1355 roku król Kazimierz Wielki przekazał gród sochaczewski księciu mazowieckiemu Siemowitowi III. Wówczas został otoczony murami, to jednak zabudowa pozostała w dalszym ciągu drewniana. Dodatkową ochroną zamku była otaczająca go fosa oraz ziemny wał usypany od strony południowej i wschodniej.
W roku 1476 król Kazimierz Jagiellończyk włącza Sochaczew wraz z częścią Mazowsza do Korony. Zamek staje się siedziba starostów i w wyniku kolejnych prac zostaje rozbudowany. Najprawdopodobniej wtedy wzniesiono dwie ceglane wieże w narożnikach wschodnim i północnym. Około roku 1630 starosta sochaczewski Stanisław Radziejowski, na polecenie króla Zygmunta III Wazy, przekształcił zamek w renesansową rezydencje obronną. Wynikało to zapewne z osunięcia się skarpy i zawalenia się części średniowiecznego założenia.
Kres świetności zamku przyniosły XVII-wieczne wojny polsko-szwedzkie podczas których był on kilkakrotnie niszczony. Mimo prób jego odbudowy nigdy nie odzyskał dawnego znaczenia. W roku 1790 kolejny starosta Kazimierz Walicki rozebrał stare mury i na ich miejscu wzniósł budynek mieszkalny.
Wprawdzie jeszcze w roku 1815 na zamkowej górze stały dwie wieże pozostałości zamku jednak niestety nie zachowały się one do naszych czasów. Znajdujące się obecnie na miejscu zamku ruiny są pozostałościami pałacu wzniesionego przez Kazimierza Walickiego.
Fot. tyt.: Polona.pl
