Początki zamku Chojnik są nierozerwalnie związane z działalnością Piastów świdnicko-jaworskich. W 2. połowie XIII wieku Bolesław Rogatka wzniósł myśliwski dwór obronny, rozbudowany następnie przez Bolka I Surowego. Znaną do dziś kamienną warownie wzniósł w latach 1353-1364 Bolko II Mały, wnuk Władysława Łokietka.
Po śmierci Bolka II Małego, wdowa po nim, księżna Agnieszka w 1392 roku przekazała zamek Gotsche Schoffowi – protoplaście potężnego śląskiego rodu Schaffgotschów. Nowy właściciel ufundował kaplicę św. Jerzego i św. Katarzyny umieszczoną w wykuszu nad wjazdem do zamku górnego. Podczas wojen husyckich właściciele Chojnika, mając oparcie w niedostępnej twierdzy, łupili kupców i okoliczną ludność.
W XVI wieku dokonano poważnej modernizacji warowni. Zamek otoczono murami ze strzelnicami dostosowanymi do użycia broni palnej. Przypuszczalnie w tym okresie po stronie wschodniej i północno-wschodniej zamku dolnego powstała kuchnia z dużym kominem, zabudowania przy bramie dolnej i w międzymurzu (dom komendanta i stajnie). Wtedy także lub nieco później wykonano sgraffitowe boniowanie elewacji, dodano półkoliste attyki i renesansową kamieniarkę. Zapewne około 1560 roku powstała po stronie północnej niska basteja.
Na początku XVII stulecia właścicielem zamku był Hans Ulrich von Schaffgotsch. Podczas wojny trzydziestoletniej był on stronnikiem cesarza Ferdynanda II i służył w jego armii pod dowództwem Albrechta Wallensteina. Kiedy cesarz stracił zaufanie do swojego generała, w 1634 roku Hans Ulryk jako jego podwładny został aresztowany i rok później, po oskarżeniu o zdradę, ścięty. Wszystkie dobra rodzinne Schaffgotschów skonfiskowano. W 1641 roku syn Hansa Ulryka, Krzysztof Leopold, odzyskał większość utraconych dóbr w tym zamek Chojnik. Warunkiem było przejście na katolicyzm.
31 sierpnia 1675 roku podczas burzy w zamek trafił piorun. Wybuchł pożar, w którym ucierpiał zamek górny i zwieńczenie wieży. Budowla szybko stała się atrakcją turystyczną odwiedzaną przez kuracjuszy z Cieplic. W 1822 roku zorganizowano pod zamkiem punkt wynajmu przewodników i tragarzy. W ruinach zamku otwarto gospodę, w której prowadzono księgi pamiątkowe. W 1823 roku wybudowano schody na wieżę. W 1860 roku adaptowano północną basteję na schronisko turystyczne.
Po II wojnie światowej zamek udostępniono już w 1945 roku. Dwa lata później otwarto ponownie schronisko. Prace remontowe przeprowadzono w 1949 roku. Wówczas to urządzono także małe muzeum w tzw. salce gotyckiej schroniska. W styczniu 1963 roku z powodu groźby zawalenia zamek zamknięto. Remont rozpoczął się jesienią tego samego roku. Formalnie zakończył się dopiero 10 lat później.
Il. tyt.: grafika ze zbiorów Biblioteki Narodowej
